Toen ik nog piepjong was, en net een paar jaar de universiteit had afgerond, werkte ik enige tijd bij een antroposofisch geïnspireerd adviesbureau dat veel ‘antroposofische klanten’ had, waaronder de Michaëlshoeve in Brummen. Dit was mijn eerste kennismaking met een antroposofische zorgorganisatie. Voor mij een heel dierbare herinnering. Ik heb hier van alles mogen leren dat cruciaal bleek voor mijn verdere ontwikkeling.
Sindsdien kom ik als organisatiedeskundige met enige regelmaat bij verschillende antroposofische zorgorganisaties ‘over de vloer’. Ik toerde van Friesland tot Limburg, en van de Achterhoek tot Noord- Holland. Overal zag ik de in het oog lopende overeenkomsten, die elke keer opnieuw ‘een gevoel van thuis’ brachten. Maar ik zag ook het specifieke, het eigene, dat deze organisaties toch ook onderling zo anders maakt.
Toen was het, dat ik mij voor het eerst bedacht: “Wat zou het leren in organisaties zich kunnen uitbreiden als Noord, Zuid, Oost en West meer ervaringen en ideeën met elkaar zouden uitwisselen. Wat zouden deze organisaties veel van elkaar kunnen leren!”
Want, net zoals mensen hun bekwaamheden en eenzijdigheden hebben, zo is dat ook bij organisaties het geval. Waarin de ene organisatie ver gevorderd is, daarin staat een andere organisatie helemaal aan het begin. En andersom.
Ik dacht dat het eenvoudig te realiseren moest zijn om dit gezamenlijk-van-elkaar-leren-idee van de grond te krijgen.
Dat bleek in de praktijk lastiger dan ik dacht. De tijd was er toen -om allerlei redenen- in ieder geval nog niet rijp voor.
Ik heb deze ambitie – op wat kleine verkennende oefeningen na- dus maar een tijdje in de ijskast gezet.
Maar, idealen blijven op de bodem van de ziel bestaan. En toen zich de gelegenheid voordeed, om als onderdeel van Antropos.nu een community voor leren en ontwikkelen te faciliteren, voelde ik dat dit oude verlangen weer de kop opstak.
Ik denk dat zo’n community heel belangrijk is. Het is een verbinding-over-organisaties-heen die je helpt om de antroposofische identiteit te verzorgen en levend te houden. Het brengt je op ideeën. Het brengt je in contact met collega’s, en je verbreedt hiermee je blik. Het brengt je in contact met best practices, en hopelijk ook met worst practices. Het maakt het makkelijker om je je eigen vragen bewust te worden of ze duidelijker te krijgen. Het helpt je om je verder te ontwikkelen in je professionele identiteit.
Zal ‘het’ gaan werken? Zal het lukken om met kleine en grote antroposofische zorgorganisaties tot een community van leren en ontwikkelen te komen? Een dynamische community die inspiratie geeft? Een lerend geheel van, met en voor betrokken organisaties waarin je je als professional gevoed voelt, en die handvatten biedt voor je verdere professionele ontwikkeling?
En, is het mogelijk dat er steeds meer medewerkers komen die een actieve rol in deze community willen en kunnen vervullen? Kan je je voorstellen dat antroposofische zorgorganisaties meer van elkaar gaan leren?
Ik denk dat het kan lukken. Maar er zijn wel twee belangrijke voorwaarden.
Een community voor leren en ontwikkelen- met een verbinding over organisaties heen- kan alleen ontstaan als er voldoende medewerkers zijn, in voldoende verschillende organisaties die aan dit initiatief hun bijdrage leveren. Niet omdat het moet. Maar omdat ze het graag willen. En, wat het tevens vraagt, is dat bestuurders en management in woord en daad hun medewerkers faciliteren om hieraan bij te dragen. Mogelijk zien zij zelfs voor zichzelf een actieve rol weggelegd in het participeren in deze community. Dat zou helemaal mooi zijn.
Als dat gebeurt, dan kunnen zorgorganisaties meer van elkaar gaan leren.
Graag nodig ik je uit om deze community voor leren en ontwikkelen verder gestalte te geven. Ik hoor graag wat je wilt inbrengen.
Danja van der Meer