Juist toen ons leven op OlmenEs volledig op zijn kop gezet werd door alle plotselinge maatregelen rondom het Coronavirus, overleed een van onze medewerkers plotseling in zijn slaap.
Naast alle veranderingen was dit voor ons de grootste shock. Er gebeurde van alles in die dagen. De woongroepen gingen op slot. Bewoners gingen met hun woongroep in een werkplaats werken. Er was geen dagopening meer in de zaal, alles gebeurde in de woongroepen. Er was helemaal geen onderling verkeer meer tussen de verschillende woongroepen en de daarbij horende begeleiders. Via de mail werden we op de hoogte gebracht van het overlijden van onze collega.
We zagen elkaar in de verte over het terrein gaan. We waren aangeslagen. We konden het niet begrijpen, het leek zo onwezenlijk.
Vanuit de betrokken begeleiders rondom het sterven werd gesuggereerd dat alle groepen iets zouden kunnen maken voor de familie van de gestorvene. Dit werd enthousiast opgepakt. Uit alle groepen kwamen mooie reacties. De begrafenis was op vrijdagochtend. Rob de Brey, onze directeur, mocht daar namens ons allen bij zijn. Het was natuurlijk in een heel kleine kring, maar er was een live-stream verbinding, zodat we het toch allemaal mee konden beleven. Op het moment dat de begrafenis begon, hadden de bewoners hun werk stil gelegd en hadden ze zich allemaal thuis verzameld. De grote klok werd geluid. In de huizen werd muziek gemaakt. Er werd een lied gezongen en een spreuk gelezen. We stonden stil bij het leven, en vertelden verhalen aan elkaar. En samen zijn we stil geweest.
Zo hebben we deze mens laten gaan. In grote verbondenheid met hem, en met elkaar. En, zoals éen van onze bewoners zei: “Het is belangrijk om dit te doen, want de doden zijn altijd bij ons.”

Marijke Vroom OlmenEs