Leven met beperkingen

Ervaringsverhaal
behoeft geen woorden

Door de coronacrisis kunnen bewoners geen bezoek ontvangen in hun woning, ook niet als ze jarig zijn. Gelukkig heeft onze bewoner Minco Feringa hier een prachtige oplossing voor gevonden. Hij was op 23 april j.l. jarig en natuurlijk erg teleurgesteld dat zijn familie dit niet met hem mocht komen vieren. Toen hij erachter kwam dat ik op dezelfde dag jarig was als hij, vroeg hij mij – ik ben zijn begeleider- of ik mijn verjaardag samen met hem op Bronlaak wilde vieren. Dat vond ik een geweldig voorstel. Daarom vierden wij onze verjaardag samen op de woongroep. We hebben er een goed feestje van gemaakt! En Minco heeft zo toch bezoek gehad op zijn verjaardag. Hij heeft er een stukje over geschreven, dat hij graag wil delen.


Ik ben 44 jaar en Leonie 41 jaar geworden vandaag.
Samen 85 jaar!
Dit is heel bijzonder! Mensen die 85 worden geven een groot feest.
Mama zal met 85 ook wel een groot feest geven.
Vorig jaar werd Leonie 40 jaar en ze werkt hier nu 3 jaar.
Ze kwam tegelijk met Kirsten in 2017 rond 1 mei.
Nu is het echt mooi weer geworden.
22 graden!
Als Bronlaak 85 jaar bestaat zal er ook wel groot feest gevierd worden in 2033.
Ik denk ook in 2028.
Leonie en ik kunnen het goed met elkaar vinden.
Corona tijd vind ik lastig, ik ga graag weer naar mama toe.
Mama wordt 75 jaar dit jaar.
Precies tussen de 70 en 80.
Het gaat heel goed.

                                              Minco Feringa                                            

Het raakte me als begeleider in hart en ziel om het verdriet van deze bewoner te ervaren, te zien en mee te beleven. Het gemis aan geliefde familie om hem heen, tijdens een belangrijk feest zoals zijn verjaardag - wat een ritme aangeeft en een ritueel voor hem inhoudt, raakt ook een gemis in mezelf aan.Het contact met Minco raakt een kwetsbare kant in mezelf, waarin ik ook mag ervaren van hoe het is om tijdelijk een beperking -zij het niet te vergelijken met de beperking van een verstandelijke beperking- te hebben, nu we allen beperkt worden in de maatschappij vanwege de corona crisis. De ervaring van het extern beperkt worden en het beleven van beperkingen in het sociale leven met deze bewoner geeft bij mij richting aan een belangrijke zielevraag.Waarin laat ik me als mens beperken, intern en extern?Wat roept het gevoel van deze externe beperkingen in mezelf op? Een gevoel van boosheid, verdriet, onbegrip en ook onmacht ervaar ik bij mezelf. Ik zou zo graag wensen dat het anders was, maar kan deze huidige situatie niet voor hem veranderen. Ik kom tot de ontdekking dat ook ik als MENS hier voor een keuze sta. Hoe ga ik persoonlijk om met het extern opleggen van beperkingen vanwege een virus? Hoe staat dit in verhouding tot mijn eigen waarden, overtuigingen over het immuunsysteem en groot verlangen naar vrijheid en verbinding met de medemens?

Wat brengt dit mij in brede zin? Het leven met beperkingen, opgelegd van buiten, of in mijn geval ook vanwege longproblemen, maakt dat ik in deze tijd een grotere resonantie voel voor mijn medemens. Ik ervaar een toename van mijn innerlijke compassie en voel sterk de behoefte om het leed voor een ander te verzachten, en meer draagbaar te maken. Tegelijkertijd ervaar ik een energie die in mezelf gewekt wordt om te vertrouwen. En toch te verbinden, in creatieve zin, door kleine handelingen, waardoor de verbinding in het hart met de ander voelbaar wordt en blijft. Deze ervaring dwingt mij mijzelf te openen en van deze situatie te leren.

Wat kan ik in mezelf nog loslaten en ontwikkelen, aan beperkingen die ik mezelf opleg of laat opleggen? Ik sta voor een belangrijke keuze in mijzelf. Leven in het moment, in het NU, is een gegeven. Acceptatie van de situatie is nodig. Dit legt enerzijds extern beperkingen op, maar geeft ook ruimte voor innerlijke exploratie en groei door ontmoetingen met mooie mensen op onze instellingen. We kunnen in deze tijd nieuwe dingen ervaren en waarnemen bij onze bewoners. Wij worden geholpen bij onze inleving in hen doordat we zelf een hele flauwe afspiegeling van beperkt worden ervaren.

En ik vraag me in dit verband af: Wie heeft er hier nu de beperking? We verrijken elkaar door in contact met elkaar te zijn, door geestelijk geraakt te durven worden door de ander en de ontmoeting met onze eigen innerlijke beperkingen te durven aangaan.Ik ben een dankbaar mens, omdat ik elke ontmoeting weer, dingen mag leren over mijzelf. En dat de inzichten in waar mijn eigen beperkingen liggen zich verder verdiepen.

Leonie Vervoort
Dit e-mailadres wordt beveiligd tegen spambots. JavaScript dient ingeschakeld te zijn om het te bekijken.

 

Leonie Vervoort woont in Oploo. Zij werkt al ruim 10 jaar met veel plezier binnen de antroposofische gehandicaptenzorg op Bronlaak, De Seizoenen.
Zij heeft zich aangemeld voor de Veldverkenners en zal in het vervolg regelmatig een bijdrage leveren.

Meld je aan voor de nieuwsbrief van Antropos.nu

Regelmatig een inspirerend voorproefje van kleurrijke bijdragen.